عنوان این مطلب می‏توانست فروشگاهی برای خارجی ها باشد! ماجرا از این قرار است که به صورت اتفاقی در حوالی خیابان شریعتی تهران وارد یک فروشگاه لباس شدم. فروشگاه بسیار شیک بود. هم فیزیک مغازه، هم چینش لباس‏ها و هم فروشنده‏ها لوکس بودند. مشتری‏ها نیز کم و بیش به همچنین.

ابتدا یک تی‏شرت بچه‏گانه نظرم را جلب کرد که جنس پارچه متوسطی داشت و با قیمت 35000 ریال مناسب می‏نمود. با خود گفتم در مغازه‏های عادی و گران‏فروش ممکن است این تی‏شرت تا 60000 ریال هم قیمت بخورد. کمی که دقت کردم، جاخوردم. متوجه شدم یکی از صفرها را ندیده ام. همان تی شرت بچه گانه ناقابل 350000 ریال (35 هزار تومان) قیمت خورده بود و همچنین بقیه اجناس یک صفر اضافه داشت! کتانی‏های بچه‏گانه که به یقین بیش از 7000 تومان ارزش نداشت، 70 هزار تومان قیمت خورده بود. یک زیر پوش زنانه 40 هزار تومان قیمت داشت و کاپشن کتان معمولی 30 هزار تومانی 180 هزار تومان قیمت داشت. کت‏های تک بدون اتو و احتمالاً با مد جدیدی که من از آن سردرنمی‏آورم (روح حاج دایی ما شاد!) 300-200 هزار تومان قیمت خورده بود! کم‏کم قیمت‏ها برایم عادی شد. با دیدن هر لباس، بهایش را تخمین می‏زدم و بعد یک صفر به آن اضافه می‏کردم، تقریباً به قیمتی می رسیدم که اتیکت‏ها اعلام می‏کردند!

این فروشگاه مثل برخی فروشگاه‏های قم ِ خودمان که رعایت حال مشتری را می‏کنند، هم فروشنده‏ی خانم داشت و هم فروشنده‏ی آقا؛ با این تفاوت که خانم‏ها به آقایان مراجعه می کردند و آقایان به خانم‏ها!

در یک نما آقا پسری شیک و نو پوش در حال سفارش توقعاتش به یکی از فروشندگان بود. معلوم بود که در حال پیدا کردن راهی است که به بهترین شکل پول‏های زحمت کشیده‏ی‏(!) پدر را به لباس هایی برای نمایش در میان اطرافیان تبدیل کند و حتماً چنین شخصی کمد لباسش مملو از لباس های رنگارنگ است! داشتم از فروشگاه بیرون می‏آمدم که خانمی را در حال خرید دیدم. داشت می‏پرسید:«مارکش کجایی است؟» و فروشنده می‏گفت:«ایتالیایی!» اینجا بود که راز فروشگاه و قیمت‏هایش برایم آشکار شد. آدم‏هایی با پول های باد‏آورده و تسلیم در برابر فرهنگ بیگانه. جالب اینجاست که بعداً یکی از بستگان گفت بیشتر این لباس ها در داخل تهیه می شود و خارجی‏ها نیز از قماشی است که در کشور تولید کننده به عنوان پست‏ترین لباس‏ها شناخته می‏شوند. مثل همین کت و شلوارها که سری دوزی است و پارچه‏اش به مراتب از پارچه‏های ایرانی پست‏تر است. فقط مدل و مدش مورد توجه خریداران است، و البته اسم و پز مارک خارجی‏اش! من نتیجه گیری نمی‏کنم، بقیه اش با خودتان، فقط می‏توانم بگویم خوش به حال صاحب فروشگاه!